“EMS คุณภาพ……. ไร้รอยต่อ” (The 3rd Ramathibodi Emergency Medicine Conference (3rd REMC) : “Scene To ER” Seamless EMS Update

           การบริการด้านการแพทย์ฉุกเฉิน หมายถึง การปฏิบัติการทางการแพทย์และการรักษาพยาบาล ซึ่งรวมถึงการดูแลผู้ป่วยฉุกเฉินทั่งจากอาการเจ็บป่วยฉุกเฉินหรือจากอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นนอกโรงพยาบาล และการดูแลในห้องฉุกเฉิน ซึ่งคุณภาพในการดูแลผู้ป่วยต้องประกอบด้วยการดูแลผู้ป่วยที่จุดเกิดเหตุก่อนนำส่ง การดูแลระหว่างการนำส่งและการดูแลที่ห้องฉุกเฉิน ระบบบริการการแพทย์ฉุกเฉิน (Emergency Medical System EMS) ของประเทศไทยแม้จะมีการพัฒนาล่าช้าเมื่อเทียบกับประเทศที่พัฒนาแล้ว แต่ก็มีการพัฒนาอย่างต่อเนื่องเริ่มตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 5 จนกระทั้งในปี พ.ศ. 2551 ได้มีการทำกิจกรรมการกุศลของมูลนิธิในลักษณะการกู้ภัยและการช่วยเก็บศพผู้เสียชีวิตโดยไม่คิดผลตอบแทนในการช่วยเหลือได้แก่มูลนิธิปอเต็กตึ้ง (ก่อตั้งในปี พ.ศ.2480)  และมูลนิธิร่วมกตัญญู (ก่อตั้งในปี พ.ศ.2513) ซึ่งได้ให้ ความช่วยเหลือผู้ป่วยขั้นต้นและลำเลียงนำส่งโรงพยาบาล ต่อมาในปี พ.ศ.2538 กรมการแพทย์ได้จัดตั้ง “ศูนย์กู้ชีพนเรนทร” ให้บริการรักษาพยาบาลฉุกเฉินและขนย้ายทั้งผู้บาดเจ็บและผู้ป่วยฉุกเฉินในพื้นที่ระยะเวลาไม่เกิน 15 นาทีโดย มีหมายเลข 1669 เป็นหมายเลขแจ้งเหตุ ต่อมา พ.ศ. 2551 ได้มีการประกาศใช้พระราชบัญญัติการแพทย์ฉุกเฉิน พ.ศ. 2551 ซึ่งได้กำหนดให้มีคณะกรรมการการแพทย์ ฉุกเฉิน (กพฉ.) และสถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ (สพฉ.) ทำหน้าที่ในการพัฒนาระบบการแพทย์ฉุกเฉินในประเทศไทย จนถึงปัจจุบันได้มีการผลิตบุคลากรจำนวนมาก