Emergency Medical Technician Annual Conference ครั้งที่ 4 (4th EMTAC) Beyond the fast is the high quality EMS 2019

การบริการด้านการแพทย์ฉุกเฉิน หมายถึง การปฏิบัติการทางการแพทย์และการรักษาพยาบาล ซึ่งรวมถึง

การดูแลผู้ป่วยฉุกเฉินทั้งจากอาการเจ็บป่วยฉุกเฉินหรือจากอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นนอกโรงพยาบาล และการดูแลใน

ห้องฉุกเฉิน ซึ่งคุณภาพในการดูแลผู้ป่วยต้องประกอบด้วย การดูแลผู้ป่วยที่จุดเกิดเหตุก่อนนำส่ง การดูแลระหว่าง

การนำส่งและการดูแลที่ห้องฉุกเฉิน 

              ระบบบริการการแพทย์ฉุกเฉิน (Emergency Medical System, EMS) ของประเทศไทยแม้จะมีการพัฒนาล่าช้าเมื่อเทียบกับประเทศที่พัฒนาแล้ว แต่ก็มีการพัฒนาอย่างต่อเนื่องเริ่มตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ ๕ จนกระทั้งในปี พ.ศ. ๒๕๕๑ 

ได้มีการทำกิจกรรมการกุศลของมูลนิธิในลักษณะการกู้ภัยและการช่วยเก็บศพผู้เสียชีวิตโดยไม่คิดผลตอบแทนในการช่วยเหลือ ได้แก่ มูลนิธิป่อเต็กตึ้ง (ก่อตั้งในปี พ.ศ. ๒๔๘๐) และมูลนิธิร่วมกตัญญู (ก่อตั้งในปี พ.ศ. ๒๕๑๓) ซึ่งได้ให้

ความช่วยเหลือผู้ป่วยขั้นต้นและลำเลียงนำส่งโรงพยาบาล ต่อมาในปี พ.ศ. ๒๕๓๘ กรมการแพทย์ได้จัดตั้ง

“ศูนย์กู้ชีพนเรนทร” ให้บริการรักษาพยาบาลฉุกเฉินและขนย้ายทั้งผู้บาดเจ็บและผู้ป่วยฉุกเฉินในพื้นที่ระยะเวลาไม่เกิน 

๑๕ นาที โดย มีหมายเลข ๑๖๖๙ เป็นหมายเลขแจ้งเหตุ  ต่อมา พ.ศ. ๒๕๕๑ ได้มีการประกาศใช้พระราชบัญญัติการแพทย์

ฉุกเฉิน พ.ศ. ๒๕๕๑ ซึ่งได้กำหนดให้มีคณะกรรมการการแพทย์ฉุกเฉิน (กพฉ.) และสถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ (สพฉ.) ทำหน้าที่ในการพัฒนาระบบการแพทย์ฉุกเฉินในประเทศไทย จนถึงปัจจุบันได้มีการผลิตบุคลากรจำนวนมาก

ในระบบการแพทย์ฉุกเฉินทั้งหมด ๙ ระดับ ได้แก่ แพทย์อำนวยการปฏิบัติการฉุกเฉิน (พอป.) ผู้กำกับการปฏิบัติการฉุกเฉิน (ผกป.) ผู้จ่ายงานปฏิบัติการฉุกเฉิน (ผจป.) ผู้ประสานปฏิบัติการฉุกเฉิน (ผปป.) พนักงานรับแจ้ง (พรจ.) นักปฏิบัติการฉุกเฉินการแพทย์ (นฉพ.) เจ้าพนักงานฉุกเฉินการแพทย์ (จฉพ.) พนักงานฉุกเฉินการแพทย์ (พฉพ.) และอาสาสมัคร

ฉุกเฉินการแพทย์ (อฉพ.)